Vandaag realiseerde ik me dat ik het als kind altijd al deed: gewoon wat gaan wandelen in de omgeving en ontdekken wat daar te zien is. Ik werd vooral aangetrokken tot grotere dingen zoals paarden, weilanden en bomen, maar ook kleine bloemetjes zag ik als kind. Ik plukte dan een mooi boeketje veldbloemetjes om ze aan mijn moeder te geven.
Met de auto reed ik vandaag door een ongelooflijk mooi landschap op zoek naar plek waar een dolmen zich zou bevinden. Velden vol gele bloemen (koolzaad) afgewisseld met het frisse groen van jonge plantjes gerst. Ik keek naar links, de plek waar hij zich zou bevinden en zag zo’n 50 meter verderop een groep dieren bij elkaar liggen, maar kon met de beste wil van de wereld niet onderscheiden of het om koeien ging of om iets anders. Ik keek wat beter en ontdekte dat het weiland niet omheind was, dus het moesten wel andere dieren zijn. Wat was ik blij met de verrekijker naast me,… herten, een groep van wel een tiental herten. Deze dieren veroverden een plek in mijn hart sinds ik het boek ‘De Hertenman’ las van Geoffroy Delorme. Ik liet het raam van de auto zakken om nog scherper te kunnen observeren. Door de verrekijker kon ik zien dat de herten de boel niet vertrouwden. Wellicht door mijn gegluur en het geluid van het autoraam sloegen ze op de vlucht, één na één. ‘Shit,’ dacht ik, ‘dat was echt niet nodig. Ik was niet van plan naar jullie toe te komen.’ Wat had ik een ongelooflijke spijt dat ik het raam liet zaken.
Ondertussen had ik nog steeds de dolmen niet gevonden. Ik reed een beetje verder om vervolgens weer terug te keren naar de plek waar ik de herten zag. De GPS-coördinaten gaven aan dat dat de locatie was, maar ik zag daar niets anders dan een boom waar de herten onder lagen en een veld vol gerst. Opnieuw pakte ik de verrekijker en keek naar de boom. Onder de boom lag iets ‘rotsachtig’. Ja, dat moest de dolmen wel zijn. Nu de herten toch weg waren kon ik het wel bezoeken, toch? Ik volgde keurig een zandpad tussen de gerst om de jonge pas ingezaaide planten niet te kwetsen en op 10 meter van de plek zag ik nog een laatste hert wegvluchten. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Zo dom van me om te denken dat elk hert daar weg zou zijn.
Uiteindelijk kwam ik aan op de plek en kon ik vaststellen waar de herten gelegen hadden. Ze hadden een plek uitgekozen onder de boom, in het hoge gras en rond de dolmen. Deze plek was erg speciaal, dat kon je voelen als mens, maar wellicht kunnen dieren het nog veel beter voelen. Misschien voelden mensen het 1000-den jaren geleden ook al zo aan. De energie op die plek was magisch.
Om een lang verhaal kort te maken: ik hou er dus nog steeds van om mijn hart te laten vullen met indrukken uit de natuur en om in contact te zijn met dieren en nog steeds zoek ik deze dingen in mijn leven veelvuldig op.
Nu wil ik jou een vraag stellen?
Wat deed jij als kind zo graag? Kleuren, dingen verzamelen, gezelschapsspelletjes, muziek maken, fietsen, met vriendjes optrekken,…?
Doe je die dingen nu nog steeds? Hebben die dingen nu nog steeds een voorname plaats in jouw leven? Misschien heet het nu niet ‘kleuren’, maar ‘kunst maken’ of ‘keramiek maken’. Of spreek je liever van ‘samen zijn met vrienden’, ‘samen gaan sporten’ en niet ‘met vriendjes optrekken’.
Wist je dat ik je via de KernTalentenanalyse kan meenemen op reis doorheen jouw kindertijd om vervolgens een vertaling te maken naar activiteiten (voor studie, job of hobby) die jou nu gelukkig kunnen maken? De KernTalentenanalyse is een methode die je talenten, je karakter en je intrinsieke motivatie in kaart brengt.
Wil je meer ontdekken?
Vraag meer info aan via info@kadelink.be of surf eens rond op www.kadelink.be