Drie jaar lang zaten ze in een hok. Broer en zus, opgesloten. Slechte voeding, teken en vlooien,… niemand keek naar ze om. Drie jaar lang. Kan je je dat voorstellen? Sinds hun adoptie zijn onze wegen onafscheidelijk en beleven we samen grote en kleine avonturen. Beeld je in wat voor een wereld er voor hen open gegaan is.
Het eerste wat ze deden vlak na de aankomst, was de tuin omspitten. We lieten hen graven en graven en graven. Alle spanning mocht eruit. Nee, het kon me niet schelen dat mijn mooi ingezaaid gazonnetje eraan ging. Wie was ik om hen opnieuw ‘op te sluiten’ in alles wat verboden is. Elke ochtend ga ik naar de velden om hen te laten graven. Ze kunnen vrij snuffelen en zoeken een half uur lang muizen. ’s Avonds neem ik ze mee voor een langere wandeling. Snuffelen, snuffelen, snuffelen,… een hele weg lang. Nee, ik trek niet aan het touw als het uren lijkt te duren. Wie ben ik om hun ‘natuurlijk en ontspannend gedrag’ te ontzeggen? Gisteren nam ik ze mee voor een hele lange boswandeling, een nieuw pad dat we samen verkenden. Ik zag ze intens snuffelen aan bepaalde boomstronken en stenen. Zo’n groot nieuw bos en daarna een fantastisch uitzicht over de velden (zie foto),… wat moet het toch een intense ervaring voor ze zijn om zoveel vrijheid te voelen en zoveel ervaringen op te doen die ze in dat hok nooit zouden gekend hebben.
Ik weet niet of honden kunnen glimlachen, maar ik zie mijn honden glimlachen en genieten. Dat heet gelukkig zijn.
Zit jij momenteel in een hok? Opgesloten? Met een ongezonde levensstijl? Wanneer ga je jezelf uit dat hok bevrijden? Besef je dat er hier een wereld op je wacht waar er zoveel te ontdekken is?
Ilse Hendrickx
5 september 2022