Je hoort het wel vaker in je omgeving: “Ik houd er niet van om diep in mezelf te kijken, bang voor wat ik daar tegen kom!”
Toch kunnen we onszelf afvragen wat er zo beangstigend is om jezelf recht in de ogen te kijken, of beter gezegd, dwars naar je kern te gaan en daar de schoonheid te ontdekken die in ons zit en elke keuze of elke beslissing tegen die waaier van persoonlijke karaktertrekken, kwaliteiten, vaardigheden, het aard van het beestje, persoonlijke passies en/of talenten af te toetsen. Wat houdt ons tegen om alle balast en energievreters overboord te gooien en echt te gaan voor datgene waarbij je voelt dat je blij en gelukkig leeft?
Past datgene waar jij voor kiest echt bij jou en ga je er bijgevolg met hart en ziel voor? Wordt je hobby op die manier je professionele passie? Gaan je ogen weer blinken en heb je weer zin om je te ontwikkelen? Sta je weer open voor persoonlijke groei zonder dat die groei bedreigend is? Zie je weer mogelijkheden in je leven die je eigenlijk een tijd geleden voor onmogelijk hield?
Waar geraken mensen zichzelf (of hun diepste eigen kern) kwijt? Hoe sluipt routine of aanpassing in ons leven? Hoe weet je eigenlijk of je jezelf überhaupt bent kwijt geraakt?
De laatste vraag is niet zo moeilijk te beantwoorden: meestal voelt het alsof alle energie uit je weg gezogen wordt.