Trauma lijkt wel een modewoord te zijn geworden. We moeten onze trauma’s helen. Ja, maar vandaag kreeg ik een inzicht: we kennen onze trauma-CV ondertussen beter dan ons talent-portfolio.

Onze hele geschiedenis van teleurstellingen kunnen we probleemloos opsommen in vijf minuten: “En toen maakte ik dit mee en toen dat!”. Jeugdtrauma, check. Burn-out, check. Toxische relaties, check.

Maar als ik mensen vraag: "Wat zijn je talenten? Waar ben je van nature goed in?” Vaak komt er dan complete stilte. Alsof talenten een vreemd concept zijn geworden. We zijn experts geworden in wat er mis is, maar compleet vergeten wanneer we in FLOW zijn. We kunnen in dertig seconden uitleggen waarom we gebroken zijn, maar hebben geen woorden voor waar we schitteren. En als we al iets kunnen zeggen over onze talenten, dan is het iets dat we aangeleerd hebben (vaak uit conditionering en om te overleven), maar niet iets dat echt van nature uit bij ons hoort omdat we zo geboren zijn.

Wat als we het eens omdraaiden?

Wat als we onze kracht net zo goed zouden kennen als onze kwetsbaarheden? Wat als we onze talenten net zo scherp in beeld hadden als onze trauma's? En wat als je trauma’s en de angsten die ermee gepaard gaan eigenlijk ook iets zeggen over je sterktes?

Laat ons aan 'talent-spotting' doen. Het is mijn beroep, maar ik wil jullie nu ook uitdagen om elke dag gedurende 30 dagen lang één talent van jezelf op te schrijven.

Wat is het eerste talent van jezelf waar jij nu aan denkt? Deel het... het mag klein lijken, maar ik weet zeker dat het dat niet is.