Ik heb het zelf nooit gevoeld, maar het moet verschrikkelijk zijn om jezelf niets waard te voelen en dat je de liefde die je zo hard nodig hebt op dat moment niet kan geven aan jezelf,… vanuit jezelf. Of dat er niemand om je heen is die een hand uitreikt en die zegt: “Ik zie je graag, ik ben er voor je!”
Misschien lag het aan het feit dat ik me weigerde aan te passen aan wat iedereen deed. Ik heb de massa en de hokjes nooit zo goed begrepen. Al van jongs af aan durfde ik best wel een middelvinger opsteken aan wat niet binnen mijn kraam paste of ik bewoog er gewoon omheen.
Schijnbaar leverde ik al harde strijd als klein kind. Mijn moeder zag graag rokjes, jurkjes en vlechtjes in de haren. Ik krijste de boel bijeen en weigerde die dingen. Ik was misschien drie jaar. Er was geen houden aan: de vlechtjes, de rokjes en de jurkjes zijn er nooit gekomen.
Ik hoorde als 13-jarige veel klasgenootjes praten over hoe cool ze make-up vonden, over hoe ze een jongen wilden versieren of hoe ze een klasgenoot buitenspel hadden gezet. Ik vond er niets aan. Ik zocht gelijkgezinde klasgenootjes op en stuurde gesprekken handig een andere kant op.
In die tijd hoorde ik bij de jongerengroep van de katholieke kerk en we werden gevraagd iets rond de kerststal te doen in de kerk. Onze groep wilde week na week de kerststal opbouwen met takken die aan elkaar gesjord werden (euhm uiteindelijk hadden Jozef en Maria toch een miserabele stal, nietwaar?). Na week 2 kwam de priester langs en zei: “Stop nu eens met die rommel in de kerk!” Ons hele plan viel in duigen en onze niet voltooide kerststal van takken werd de kerk letterlijk (! echt waar !) uitgegooid en de oude, saaie blokken uit piepschuim die de muren van de kerststal voorstelden, werden teruggezet. Ik wilde geen deel meer uitmaken van deze club en stapte op.
Wat later gingen we op kamp met een christelijke organisatie. De kampleider werd weggepest door de groep 14-jarigen (waar ik dus ook deel van uitmaakte) . Ik vond dat zo verschrikkelijk voor de kampleider dat ik weigerde met het pesten mee te doen en daarna de hele christelijke organisatie verliet omdat het zo’n hypocriet gegeven was (pesten versus christelijke waarden,… euhm… hallo?).
Later liet ik me ook nog officieel uit de katholieke kerk uitschrijven nadat ik vernam hoe gescheiden mensen en mensen van de lgbtq+ er niet welkom waren op dezelfde manier als anderen en bovendien bleek dat een heleboel priesters en bisschoppen kinderen hadden misbruikt. Hoe ziek kan een instituut zijn?
Ook als volwassen vrouw heb ik gevochten, gevochten voor heel belangrijke persoonlijke principes, zoals het principe van ‘transparantie’, maar ook ‘eerlijkheid’ en ‘trouw aan jezelf zijn’. Ik ben altijd trouw gebleven aan mijn eigen waarden en mijn eigen ideeën en ik wist welke gevechten ik wilde voeren en waarom. Zo kon ik bijv. niet meer aarden in het sanctiebeleid op school en stapte op als adjunct-directeur. Ook oneerlijke of ongezonde praktijken binnen organisaties waar ik deel van uitmaakte, probeerde ik eerst aan te vechten, maar indien de oneerlijkheid er niet van aangepakt werd, kon ik niet anders dan zeggen: “Salut, hier wil ik geen deel van uitmaken, dat past niet bij wat ik bij te dragen heb aan de wereld.”
Nooit heb ik incidenten op mezelf betrokken, maar er werd ook niet op mij persoonlijk ingehakt. Al had ik sommige zaken wel zo kunnen interpreteren. Als je gepest wordt of onterecht opmerkingen krijgt over je persoonlijkheid,… dat hakt er stevig in en kan levenslang beschadigingen opleveren. Zoiets is bij mij nooit overkomen en dat is misschien exact de reden waarom ik nooit slachtoffer geworden ben van ‘jezelf niets waard vinden en dat zo diep in je systeem voelen’.
Er was altijd één heel belangrijke constante in mijn leven en dat was mijn moeder die me heel graag zag. Wat er ook gebeurde, zij was er en ze kon (en kan nog steeds) supergoed troosten. Met haar levenservaring kon ze mijn twijfels ook opvangen. Ze heeft me ook de kunst van het relativeren geleerd. Hoe ouder ik word hoe meer ik besef wat voor een ongelooflijk mooi werk ze heeft verricht in de opvoeding. Ook de aanwezigheid van andere familieleden en vrienden speelden een belangrijke rol!
Ik heb volgende vragen omtrent het thema van ‘je niets waard voelen’. Ik heb geen antwoorden.
- Kan je in zo’n situaties niet diep in jezelf de liefde voor je mooie innerlijke kern vinden en die aan jezelf geven?
- Zou het helpen als je iets hebt om voor te vechten? Als je iets de moeite vindt om het gevecht voor aan te gaan (bijv. voor je hobby’s, je waarden, je huisdier) ga je misschien van daaruit ook het gevecht voor jezelf aan vanuit een diepe liefde voor jezelf?
- De steun die je hebt (al is het maar van één persoon) kan echt een wereld van verschil maken, denk je niet?
Zoals ik al zei, ik heb geen antwoorden op deze vragen. Wat ik wel weet, is dat het veel en veel complexer is dan dat. Er spelen veel meer factoren een rol. Zicht krijgen op die elementen kan echt je redding zijn. Bijvoorbeeld: ik ben totaal niet flexibel van aard. Me aanpassen kost me energie. Blijkbaar voelde ik dat al heel vroeg (want bewust ben je je daar niet van op jonge leeftijd) en leefde ik die kleine flexibiliteit ook al correct uit: ik verliet de boel, stapte op, simpelweg omdat aanpassen onmogelijk was voor mij. Het ging meer om: “Ok jongens, als jullie het zo willen,… prima, maar ik wil hier geen deel van uitmaken. Dit is niet wie ik ben en hoe ik authentiek in het leven kan staan als mezelf.” Een belangrijke nota hierbij is dat mijn moeder me steunde in dit gegeven: ik mocht authentiek mezelf zijn. Na de vlechtjes heeft ze nooit meer geprobeerd iets van me te maken dat ik niet ben, hoe moeilijk dat voor haar soms ook was.
Stel nu dat je wel flexibel van aard bent. Dan liggen je kaarten en je dilemma’s anders. Of stel: je bent niet flexibel van aard, maar je bent geconditioneerd om je flexibel op te stellen. Dat patroon ziet er weer anders uit. Dit is slechts een mini-inkijk op één kleine fractie van een complexiteit die zich in je persoonlijkheid kan voordoen.
Welnu,… de kerntalentenmethodiek en human design geven zicht op die complexiteit en op dat ingewikkeld kluwen dat ervoor kan zorgen dat je je niets waard voelt in het leven. Dit ingewikkeld kluwen ontwarren en begrijpen kan je veel opheldering verschaffen en uiteindelijk kan het zelfs de weg openen naar de liefde voor jezelf!
Wat heb je te verliezen? Let’s fight for yourself!
Ilse Hendrickx
30 oktober 2022