Op vakantie vermijd ik zoveel mogelijk toeristische trekpleisters omdat ik simpelweg niet houd van drukte, lawaai en massaconsumptie. Soms kom ik toch op een locatie terecht waar toeristen zijn,… op de top van de Puy de Dôme (Auvergne) bijvoorbeeld, een geweldige plaats met uitzicht op de vulkanen in de regio. Na een ongelooflijk betoverende wandeling op de heuvel, wilden we een cappuccino bestellen in de bar. Dat ging als volgt:

• We keken of er een tafeltje vrij was en hoe je kon bestellen.
• We ontdekten de touch screen computer aan de ingang, maar heel duidelijk was de bestelprocedure niet echt.
• Er stond een jonge barman naast de computer, want ja… niet iedereen is even handig met computers. 
• De jongeman, die we eerst uit zijn dagdromerij moesten halen, zei dat we gewoon konden bestellen op de computer en daarna een plaats mochten kiezen.
• Het duurde heel erg lang eer ik mijn twee cappuccino’s in de digitale winkelmand geflikkerd had (en ik ben echt wel handig met computers). 
• Daarna moest ik een telefoonnummer intikken: via een sms’je zou ik het signaal krijgen om de cappuccino’s af te halen aan de bar.
• Ons tafeltje was een kantinetafel tussen een lange rij tegen elkaar geschakelde tafels waar je amper bij kon geraken omdat de schikking veel te krap was.
• Ik keek voortdurend op mijn GSM om te zien of er een bericht binnen was.
• Ik kreeg geen sms.
• We dronken uiteindelijk teleurgesteld twee koude cappuccino’s.

Ce n’est pas mon truc.

Dit is hoe ik het voor me had gezien:

Na een betoverende tocht op de Puy de Dôme kom je lekker uitgewaaid aan in een gezellig ingericht barretje. Je wordt verwelkomd door een jongeman die meesterschap heeft bereikt in gastvrijheid. Er volgt een begroeting en je moet lachen om de pretlichtjes in zijn ogen. Je blijft hangen in je dromerige bui over wat je zag op de Puy de Dôme terwijl je de jongeman volgt naar je tafeltje met uitzicht op de vulkanen in de buurt. Mister smile geeft je een kaart en staat 5 minuten later terug bij je om de bestelling op te nemen. Hij vraagt vriendelijk of we een keuze hebben kunnen maken. Er speelt een zachte (!) muziek op de achtergrond en we praten bij over wat we net ervaren hebben. Weinig later brengt de jongeman twee lekkere cappuccino’s en maakt hij een grapje over de bizarre wolken die voor onze neus zichtbaar zijn. Je drinkt je cappuccino terwijl je van achter het glas verder geniet van het prachtige uitzicht. Je voelt je helemaal voldaan als je de rekening vraagt en niet achterover valt van de prijs. De ober wenst je verder nog een prettige dag toe! 

In dit scenario hebben we warmte gevoeld: warme cappuccino maar bovenal warmte bij elkaar en een zalige gloed van de barman die houdt van zijn job. 

Waar gaan we naartoe met onze computers? Is het dit wat we willen? Contactloze, koude en kille ervaringen? Het volgende snufje zal een bestelling zijn via je smartphone. Ce n’est pas mon truc. Ik zet me nog liever dicht bij mijn reisgezelschap op een rots onder een boom in de regen met mijn eigen thermoskan koffie dan nog ooit via zo’n touch screen computer op café of restaurant te gaan.

Wat me het meest raakte, was de jonge barman. Hij moest toezien op de computers maar stond er maar wat dromerig bij te kijken. Hij was volledig uitgezoomd, weg van de wereld, wellicht op weg naar een wereld waarin hij zich wél thuisvoelt. Een wereld waarin hij houdt van zijn job, uitdaging en erkenning krijgt en 100% voelt dat hij leeft. Ik had te doen met de jonge meisjes en jongens in de keuken die aan een sneltempo de bestellingen afwerkten, geen enkele kans om te zien waar al dat lekkers terechtkwam. Nou ja lekker,… hoe kan iets lekker zijn als het snel snel snel en zonder liefde is gemaakt? Geen minuut om even op adem te komen daar in de keuken.

Ce n’est pas mon truc.

We stralen allemaal iets uit. We broadcasten allemaal een bepaalde frequentie. Als je er op begint te letten, dan zie je briljante schakeringen in de menselijke interactie. Onze pure uitstraling, de taal die ons lichaam uitzendt, kan in lijn zijn met wie we zijn of niet. Mensen die iets uitstralen dat niet in lijn is met wie ze zijn,… heb je dat al ooit gezien of gevoeld? Het kan geen mooie harmonieuze match zijn in de ontmoeting omdat persoon X niet zichzelf is. De ander krijgt dus mist te zien. Het gevolg: persoon X loopt rond met de idee “Waarom zien anderen mij niet staan?” Persoon X doet extra zijn best en zendt nog meer mist uit. Door de mist heen is persoon X niet te zien. 

De barman aan de touch screen computer straalde mist uit. Ik wens hem een job toe die hem energie geeft en waardoor zijn persoonlijkheiduitdrukking volledig tot zijn recht komt. Dan zal langzaam de mist optrekken en zullen mensen hem op zijn volle potentieel kunnen zien en ontmoeten.



Foto: mist op Puy de Dôme die dag in de Auvergne.